W ciągu wieków na terytorium byłego obwodu kokczetawskiego żyły koczownicze plemiona kazachskie. Około XVI w. plemiona te zjednoczyły się w trzy ordy: Starszy, Średni i Młodszy Żus. Tereny sąsiadujące dzisiaj z Kokczetawem należały do Średniego Żusa; koczowały tutaj rody najliczniejszego wówczas i zajmującego ogromne tereny północnego i centralnego Kazachstanu związku plemiennego Argynów.

Historia obwodu kokczetawskiego jest ściśle związana z historią Rosji, a potem Związku Radzieckiego. Rosja carska chętnie pomagała zamieszkującym północny Kazachstan plemionom w ich walce z lokalnymi najeźdźcami. W obliczu narastającej agresji ze strony Dżungarów, Żus Młodszy (1731 r.), a następnie Żus Średni (1740 r.) przyjęły dobrowolnie protektorat Rosji. Mając poparcie lokalnych władców dla swojego protektoratu, Rosja nadal zabiegała o podporządkowanie sobie Starszego Żusa, co nastąpiło ostatecznie w 1847 r. W tym czasie, na terenie północnego Kazachstanu, dla umocnienia północnej i północno-wschodniej granicy stepu, powstawały liczne stanice kozackie. Z jednej z takich stanic, założonej w 1827 r., wyrósł dzisiejszy Kokczetaw.

Kazachstanu, a wraz z nim i Kokczetawu nie ominęła zawierucha rewolucyjna. Od 1920 r. państwo to należało do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.

Dzisiejsza polska obecność na terenach północnokazachstańskich nie jest wynikiem ekspansywnej polskiej polityki kolonialnej. Polacy nigdy nie osiedlali się w Kazachstanie dobrowolnie, lecz zawsze na skutek represji ze strony Rosji, a następnie ZSRR, przybierających postać zesłań i deportacji.